“Mag ik je zo terug bellen?”
“Nog 3 minuutjes, dan bel ik je terug”.
Natuurlijk mag dat. We hadden afgesproken om te bellen want ze zit zo vol vragen nu ze kanker heeft. Ze zoekt ondersteuning en ik heb beloofd om samen met haar te proberen antwoorden te vinden op de vragen die haar zo bezighouden. Een beetje nieuwsgierig toch wel naar het waarom van de onderbreking, wacht ik af. Ik zit in het park, in de zon, vogels kwetteren om me heen en ik heb geen haast.
De telefoon gaat weer over en daar is ze dan. ‘Zo hè hè, ik heb even mijn jas aangedaan en loop nu lekker buiten. Alle rust en ruimte om met je te bellen’.
Mooi hè, hoe ik meteen antwoord krijg op mijn niet gestelde vraag.
Borstkanker
Midden dertig is ze. Een heel jong gezin; twee kleine kinderen en een lieve man heeft ze. En ze heeft borstkanker. Een paar weken geleden belden we voor de eerste keer. Ze zat vol emotie toen. Wist niet goed hoe te beginnen. Zoveel vragen spelen er door haar hoofd!
‘Is dat normaal, om zoveel te huilen?’
Ja, dat is het. Er gebeurt nogal wat wanneer je hoort dat je kanker hebt. Wat staat je te wachten aan behandelingen en de gevolgen ervan? Wat is je overlevingskans? Hoe lang heb je? Hoe moet dat met mijn kinderen? Partner? Werk?
Dus ja, het is een emotionele rollercoaster die soms even tot stilstand komt door te huilen.
En daarna kun je weer ademhalen en stapjes zetten. Soms een paar naar voren, dan weer wat terug.
Ze deelt met me dat ze deze week opeens in de gaten kreeg dat ze zichzelf moet maar vooral ook kán motiveren. ‘Hup, aan de slag meid!’ zegt ze nu af en toe tegen zichzelf. Met zielig doen komt ze niet verder. Het altijd maar sterk en wilskrachtig zijn kost haar echter ook veel energie. En ook dat is herkenbaar. Daarin mag ze iedere keer weer zelf een balans vinden tussen lief zijn voor zichzelf en zichzelf een zetje geven en een grens weer wat verleggen.
Is het raar
‘Maar is het raar om ‘s avonds om 7 uur zo afgepeigerd te zijn?’ Ik denk het niet. Twee jonge kinderen, veel emoties, beperkte bewegingsvrijheid door deze Corona-tijd en dan de kanker zelf nog. Herstellen van een operatie en de ziekte vraagt energie en tijd. En als je dan zo jong bent als zij is, dan is dat toch tegennatuurlijk. Geduld en zelfcompassie zijn dan wel nodig.
Ze was zo enorm van streek twee weken geleden dat ze iemand wilde bellen om van zich af te kunnen praten. Totdat haar man zei: ‘Maar er is toch niks mis met verdrietig zijn? Je hóeft toch niet te bellen zodat het dan overgaat? ‘
Ze belde niet. Ze wachtte af. En het ging voorbij. Niet wegstoppen maar er mee zijn. Het helemaal laten komen en blijven ademen. Spannend?Nou en of! Maar ook helend.
Ze gaat ervoor!
En nu heeft ze weer een opgaande lijn gevonden. Neemt ze wat tijd voor zichzelf iedere dag. Gaat ze op zoek naar fijne meditaties die haar kunnen helpen bij lastige momenten.
En ze trekt haar jas en wandelschoenen aan om eropuit te gaan. Dappere vrouw!
Wil je ook een keer praten over wat jou allemaal bezig houdt nu je kanker hebt? Neem dan contact met me op.
Recente reacties