“Oh jongen wat prachtig. Dat is een mooie tekening. Dank je wel!”
Een rondje, 4 sprietjes eraan en papa ziet direct dat het een paard is. En dat vierkantige ding, dat is zijn stal. En die groene vlek dan? Een boom.
Een tekening door jou gemaakt, vindt papa altijd prachtig. En ook al vraagt hij er soms wel wat uitleg bij, je bent toch heel blij met zijn complimentjes en aandacht.
Opgroeien
Terwijl jij opgroeit tot puber en volwassene is papa veel weg of onderweg. Hij werkt keihard en jullie zien elkaar weinig. Van echt praten komt het niet. Je kunt weinig meer delen over jouw ’tekeningen’. Jullie band is goed, in materieel opzicht ontbreekt het nergens aan. De zaken gaan goed waardoor er nog harder gewerkt moet worden door vader.
Een jaar of 30-40 nadat jij die eerste tekeningen liet zien, kan het zomaar zijn dat je onbewust nog steeds die waardering zoekt van je ouders. Bevestiging dat wat jij doet, in hun ogen geweldig is. Dat je, geheeld onbewust, die aandacht wil maar niet krijgt. In de loop der jaren is er echter veel veranderd.
Je beeld van de wereld en van je ouders is breder geworden. Je bent wijzer en groter. Sterker. Slimmer dan toen je pakweg 4-5 jaar was. Misschien ben je nu zelfs zelf al vader en kijk jij naar de tekeningen van jouw kinderen.
Je begeeft je in een wereld waarin gepresteerd moet worden. Er wordt actie gevraagd en snelheid.
En dan blijkt die waardering voor jouw prestaties anders te zijn geworden. Komt die niet als vanzelf. Complimenten moeten worden verdiend. Het voelt alsof je altijd moet voldoen aan verwachtingen. De lat ligt hoger dan je zou willen. Het kan zijn dat je je onbewust niet gezien of gehoord voelt.
En dan?
Voor wie werk ik zo hard?
Ga je dan nog harder werken? Meer dingen bedenken om indruk te maken? Meer bevestiging zoeken van buitenaf? Blijven hopen op waardering? En van wie wil je die krijgen dan?
Of kijk je naar binnen bij jezelf? Ben ik echt die dingen aan het doen waar ik blij van word? Waar ik achter sta en in geloof, zelfs als niemand anders dat doet? Heb ik plezier in mijn werk of ervaar ik stress?
Doe ik zo mijn best omdat ik gezien wil worden door mijn pa? Om schouderklopjes te krijgen voor wat ik neerzet?
Zie ik mezelf? Of ben ik in sommige gevallen nog die kleine jongen die zijn tekening laat zien en vraagt om een complimentje?
En kan ik mijn vader zien die zijn tekening laat zien aan zijn vader? Want ook opa moest hard werken om zijn gezin te onderhouden. Was vaak afwezig en praatte niet veel. En werd gemist door jouw vader.
Kan ik met compassie kijken naar deze mannen, maar vooral ook naar mezelf? Zoals ik nu ook naar mijn kinderen kijk wanneer zij mijn complimenten en aandacht willen voor hun tekening, zandkasteel of lego-bouwwerk?
Zie ik mezelf?
Want dat is wat je uiteindelijk wil. Het kind in jou zien en verzorgen zoals jij ook voor jouw kinderen zorgt. Er met echte aandacht bent en blijft voor jezelf.
Zo maak je dat je kinderen op dit vlak vrij zijn wanneer zij opgroeien. Belast je ze niet met dit stukje over ‘gezien worden’ waarin jij mag helen. En dat is het mooiste cadeau dat je jouw kinderen kunt geven.
Een opstelling geeft inzicht
Als je dit met behulp van een familieopstelling bekijkt, kan het zomaar gebeuren dat je jouw werk op een andere manier gaat zien of invullen. Dat je jouw vader om feedback vraagt in plaats van om goedkeuring. Dat zijn jarenlange ervaring een bron van informatie wordt in plaats van een onbereikbaar hoge lat waar je naar reikt.
Zo kan hij achter jou staan als krachtbron. Op zijn natuurlijke plek waar hij jou tot steun is.
Zo kun jij dat doen waar jij gelukkig van wordt, ook als dat betekent dat jouw tekening in de ogen van jouw vader niet de mooiste tekening is. Zolang jij jouw tekening maar mooi vindt en plezier hebt in het tekenen, is alles OK.
Wil jij een opstelling over dit onderwerp, mail mij dan voor een afspraak. Je bent welkom!
Recente reacties