Zelf doen

Als je een toets of examen maakt mag je niet afkijken

Daar moet je zelf voor geleerd hebben. Je best voor hebben gedaan. Tijd in hebben gestoken en, al ben je nóg zo zenuwachtig, je zult moeten bewijzen dat je hebt begrepen wat er in de boeken stond. Dat je hebt opgelet tijdens de uitleg door je leraren. 

Best een goede manier als het om onderwijs gaat. Herhalen wat je al eerder hebt gehoord. Iets opschrijven is voor mij ook een goede manier om iets nieuws te laten beklijven dus tot zover klopt het voor mij. 

Maar afkijken mag dus niet. 

Of misschien…? Toch wel ?

Zo leren we tenslotte ook praten, lopen, samenwerken. Ja wat niet eigenlijk. 

Zelf lees en hoor ik graag wat een ander me te vertellen heeft. Pik er uit wat voor mij klopt. Ik raak geïnspireerd door wat ik zie en hoor om me heen. 

Toen ik kanker had…

…voelde ik me regelmatig alleen met gevoelens die ik nog niet kende. Die nieuw voor me waren. In die periode heb ik enorm veel gehad aan contact met vrouwen die ook kanker hadden gehad. Vond ik begrip voor die gevoelens. Herkenning en erkenning. Kon ik daarin ontspannen. En kon ik zien en vragen hoe zij de draad van het leven weer opgepakt hebben. 

Wat wilde ik graag van ze horen dan? 
Wat ze nu anders doen dan voordat ze ziek werden. 
Hoe ze omgaan met de angst voor terugkeer van de kanker. 
Hoe zij beslissingen nemen over bijvoorbeeld behandelingen. Of misschien juist wel over ‘niet behandelen’. 
Beslissen over wel of niet opereren of over hersteloperaties laten doen. 
Welke hulp zij hebben ingeschakeld  toen ze vast liepen. 

Inspiratie

Is dat ook afkijken? Is dat nadoen? Of is dat inspiratie?
Ik hou het op het laatste. Het hielp mij om hun te zien stralen, bezig te zijn met het leven en niet met overleven. 

Het gaf me ook richting en een doel. Ik wilde, net als zij, doorgeven wat ik geleerd heb van die periode en van die andere vrouwen. Oud worden wilde ik sowieso al 😉 maar hoe, dat werd steeds duidelijker. Hier wilde ik ‘werk’ van maken. 

En nu loop ik op een pad waar ik het enorm naar mijn zin heb. Waarvan ik het gevoel heb dat het de goede kant op gaat. Ik coach vrouwen met en na kanker. Ik begeleid wandelingen voor het Buddyhuis in Utrecht. Een plek waar vrouwen op verhaal kunnen komen tijdens en na kanker. Waar ze weer handvaten krijgen om verder te kunnen wanneer de behandelingen klaar zijn en zij het leven weer voluit gaan oppakken.

Soms neem ik een zijpaadje om iets uit te proberen. Loop ik een omweg omdat ik even uit koers ben of een obstakel tegenkom. Of neem ik even een pauze. 

Ik vraag collega’s om advies en zoek mensen op die me bij nieuwe paadjes de weg kunnen wijzen zodat ik niet verdwaal.

Maar als ik weer terug ben op dat pad, , mijn pad, bij mezelf ben, dan ben ik lekker onderweg. 

Dus wat mij betreft: je kan het zelf maar je hoeft het niet alleen te doen! 💚🍀

Ben jij ook geraakt door kanker en heb je vragen over hoe nu verder? Zal ik een stukje met je meelopen? Er zijn diverse mogelijkheden. Neem gerust contact met me op via mail of telefoon.